Rick Brouwer heeft het Usher syndroom. Hierdoor ziet en hoort hij steeds slechter. Dat weerhoudt hem er niet van om te hardlopen. Via de stichting Running Blind leerde hij zijn buddy Ceel van Rhee kennen. Binnenkort lopen ze een trail in Ierland.
Hoi Rick, dag Ceel. Hoe kennen jullie elkaar?
Ceel: ‘Nou, ik was al een tijdje aan het hardlopen toen ik op een dag een blinde man zag lopen, samen met een jonge vrouw. Toen dacht ik: wat een goed idee. Als je toch hardloopt, waarom dan niet samen lopen. Thuis ben ik gaan googelen en zo kwam ik uit bij Running Blind. Daar heb ik Rick ontmoet.’
Rick: ‘Dat is inmiddels al zo’n 4 of 5 jaar geleden. We wonen allebei in Vlaardingen, dus dat komt mooi uit.’ https://www.youtube.com/embed/6NEeMxdPO0Y?autoplay=0&showinfo=0&modestbranding=1&loop=1&controls=2
Hoe werkt het precies?
Ceel: ‘We lopen met een touwtje tussen ons in. In principe loop je naast elkaar en probeer je zo vrij mogelijk te bewegen. Bij hardlopen gebruik je ook je armen, dus is het prettig als dat niet te krampachtig wordt.
Want dan raak je gespannen en als je gespannen bent is dat verspilling van energie. Dat merk je in je bewegingsvrijheid.’
Dan moet je dus goed op elkaar vertrouwen?
Rick: ‘Ja, blind vertrouwen zelfs. Haha.’
Letterlijk!
Rick: ‘Daar komt het natuurlijk wel op neer. Daarom moet je een goede match hebben met je buddy. Kijk, als ik met dat beetje zicht dat ik heb ook nog ’s moet gaan opletten, dan vergt dat heel veel energie.
Dan kan ik bijvoorbeeld maar 8 kilometer per uur rennen in plaats van 10. Daarom doe ik meestal mijn ogen dicht tijdens het rennen. Zo kan ik echt volop genieten van het hardlopen.’
Maar levert zo’n touwtje dan geen praktische problemen op? Met tegenliggers bijvoorbeeld.
Ceel: ‘Bij tegenliggers ga ik schuin voor of achter Rick lopen. Bij een wedstrijdloop heb je meer ruimte, dus dan is het niet zo’n probleem.’
Rick: ‘We lopen al zo lang samen dat we goed op elkaar zijn ingespeeld. Als ik het koordje wat aantrek weet Ceel dat ik wat meer aandacht nodig heb. En hij weet precies wat hij wel en niet moet vertellen. Hij is een van mijn favoriete buddies.’
Over wedstrijdlopen gesproken: jullie doen eind oktober mee aan een trail run in Ierland. Kunnen jullie daar wat over vertellen?
Rick: ‘De Glendalough-trail is een jaarlijks terugkomende trail in een natuurgebied onder Dublin. Hiermee halen ze geld op voor Fighting Blindness.
Dit leek me vorig jaar al heel gaaf om te doen, maar toen werkte ik nog. Als gevolg van het Usher-syndroom ben ik nu voor 100% afgekeurd, dus ik werk niet meer. Het voordeel is dan weer wel dat ik geen vrij meer hoef te nemen.’
Is het een lange run?
Ceel: ‘Je kunt een trail van 15,5 of 10,8 lopen. Wij doen die van 10,8, die is nog enigszins begaanbaar. Je gaat namelijk ook 360 meter de hoogte in, dus het is best pittig.’
Dat is niet mis. Hoe trainen jullie daar voor?
Ceel: ‘Afgelopen weekend waren we in Berg en Dal bij Nijmegen, waar de Zevenheuvenloop wordt gelopen. In Bergschenhoek hebben ze een mountainparcours waar je ook wel meters kan pakken. En in de duinen bij Den Haag.’
Hebben jullie nog een streeftijd?
Rick: ‘Nee, ik wil ’m uitlopen en ondertussen lekker genieten. Zo vaak kom ik niet in Ierland. Verder aandacht genereren voor het wetenschappelijk onderzoek naar het syndroom van Usher waar we in Nederland mee bezig zijn.
Dus een streeftijd, nee. Alhoewel, als straks de adrenaline gaat stromen…’
Succes mannen!
Rick en Ceel halen met hun run geld op voor Fighting Blindness.
